De tuunkünnig

De vüggele de had geerne en künnig hann wollt, unn wie dat höddeste fleegen kann, dee sall künnig sein. Nu wolle se olle upp ennen daag tehaupe kummen. Doo kaamen lülinge, schwaalen, gellgäuse, gippsteerte, duuwen, uhlen, dommpaapen, genoch olle vüggele kaamen tesammen. Auk de tuunkünnig bliff nit uut, de äwwer ümme dee tiet hekkenkrüüper, nit tuunkünnig heet. De odler gloffte nu ganz gewiss, dat hei künnig wäre, wielen dat hei sau hauch fleegen könnte; auk de anderen vüggele hadden’t geerne gesehen, wiel’e sau’n grauten vuggel is. Nu feengen se olle an te fleegen.

De hekkenkrüüper flogg nu perwitzk dem odler unger de fitteke un heel siek faste. Wie nu de odler vill hödder osse de andern vüggele flaug, doo reep hei owwen raff: Ick sie künnig! Nu kaam äwwer de hekken-krüüper unger dem fittige weg un ter lufft rin vill hödder, bitz’e dat see’n gaar nit mei sehn konnt. Osse dat nu de anderen vüggele sohen, doo schämmeden se sick, dat saun klein vüggelken erre künnig sein söll un wollen en daut maaken, osse hei widder runder kaam. Nu laupet se olle hinger em heer un willt en kriegen. Hei krüüpet äwwer in en muuseloch, un doo wird ‘ne uhle tor wachte hinnestallt, dat se den hekkenkrüüper, wann’e widder ruut keime, daut maakede. Dee is äwwer van dem villen fleegen sau kaputt, dat se inschlööp. Osse hei dat merket, do maaket hei sick ruut in enne hekke.

Upp emmool doo kummet de anderen vüggele un krieget t’estemool die uhle; äwwer dee verkrüüpet sick in ennen tooren, un doo konnt se dee nit fingen. Nu mott se jümmer de nacht fleegen, wann se äwwer am daage flüüget, dann krieget se de anderen vüggele. Aewwer de tuunkünnig, dat se den nit krieget, mott hei jümmer vann enner siede der hekken ter anderen hüppen.
____________________

Text aus: "Volksüberlieferungen aus dem Fürstenthum Waldeck" von L. Curtze, Arolsen 1860